Herkennen, maar toch weer niet
Niet veel mensen weten dat mijn dochter een zeer begaafd IQ heeft, maar met alle zijnskenmerken zich hoogbegaafd mag noemen. Al zal zij deze diagnose nooit officieel horen, want hoogbegaafdheid is niet opgenomen in de DSM-V waardoor het niet gediagnosticeerd kan worden. Best vreemd overigens, want ook kinderen en volwassen met hoogbegaafdheid lopen tegen veel dingen aan in het leven waarbij ze professionele hulp zouden kunnen gebruiken, maar dat is een heel ander verhaal.
Mijn man houdt niet van labeltjes plakken en vind dat we haar niet zomaar hoogbegaafd mogen noemen. Ook wij hebben het afgelopen jaar een intense reis achter de rug maar zijn tot een compromis gekomen, met de hulp ook van een opvoedcursus met andere ouders met hoogbegaafde kinderen. Hier hebben we geleerd haar meer autonomie te geven, haar verantwoordelijkheden te geven over hoe ze dingen gaat doen. Zolang onze dochter maar lekker in haar vel zit en ze op school extra uitdaging krijgt praten we thuis niet echt over hoogbegaafdheid. Al lukt dat niet altijd, daarover meer in de blog over het werkboek Ik en hoogbegaafdheid.
En door het lezen van Marije Hofland haar verhaal herken ik heel veel van haar situatie, maar toch ook niet alles. Stiekem ben ik daar dan wel weer blij om. En dat is niet bedoeld als een steek of een sneer naar Marije toe, maar meer om te bevestigen dat het hebben van een zeer begaafd/ hoogbegaafd kind niet altijd makkelijk is en dat het fijn is als je kind redelijk goed meekomt op school.
Persoonlijke zoektocht en een intense reis
Marije Hofland beschrijft wat het betekent om hoogbegaafd te zijn en waar zij als gezin tegenaan liepen in hun zoektocht naar passend onderwijs, zelfacceptatie, hulp en het herstel van een schooltrauma.
Naast een persoonlijke zoektocht geeft het boek inzicht in hoe divers hoogbegaafdheid is. Het laat duidelijk zien hoe het kan dat deze slimme kinderen het op school toch knap lastig kunnen hebben en dat niet-passend onderwijs zelfs kan leiden tot trauma’s. En als school voor je kind een traumatische ervaring is, wat moet je dan? En wat doet het met jou als ouder?
Faalangst en automatiseren
Terwijl ik Een intense reis lees zijn er zoveel punten van herkenning. Het zintuiglijke overexcitability bijvoorbeeld. Slecht kunnen tegen harde geluiden, gevoelig zijn voor licht en allerlei soorten geluiden. Kleding niet lekker vinden zitten. Het is een kleine greep uit de vele voorbeelden die Marije geeft. Ik denk ook echt dat veel hoogbegaafden ook hoogsensitieve mensen zijn.
Tegelijk is het voor mij zo heerlijk herkenbaar dat automatiseren echt een dingetje is bij begaafde kinderen. Ook dochterlief heeft er moeite mee om te snappen waarom ze dit allemaal in haar kop moet stampen. Ze snapt toch hoe ze het uit moet rekenen en dat gaat vlug genoeg naar haar idee.
En dan heb je het stukje leren leren, faalangst en onderpresteren. Allemaal stuk voor stuk enorme bergen in mijn dochter haar ontwikkeling. Niet laten zien wat je kunt, omdat het niet op jouw manier mag gaan. Bij de minste fout al dichtschieten en niet meer durven proberen. Op school met rekenen loopt ze nu bijvoorbeeld tegen een softwareprogramma aan. Het programma wil dat de antwoorden precies in de juiste vakjes op de juiste volgorde wordt gezet. Dochterlief heeft moeite met al die tussenstappen, komt op het juiste antwoord, maar och als ze een 7×40 opschrijft i.p.v. 40×7 dan is het een fout volgens dat systeem en ziet zij het als falen.
Een intense reis
De weg die Marije met haar gezin aflegt biedt andere ouders herkenning en wellicht aanknopingspunten voor hun hulpvragen. De kennis, tips en adviezen die haar zoektocht heeft opgeleverd zijn zowel voor ouders, leerkrachten (primair, maar ook voortgezet onderwijs) en andere professionals die met kinderen werken een waardevolle bron van informatie. Het kan ze helpen het hoogbegaafde kind beter te begrijpen en te ondersteunen zodat hij of zij zichzelf kan accepteren en zijn of haar superkrachten volop kan inzetten.
Zoals ik al zei herken ik veel punten van haar intense reis, maar niet alles. Haar zoon is dan ook veel begaafder dan mijn dochter. Aan de andere kant is elk kind uniek, en dat benadrukt Marije ook in haar boek. Wat voor haar gezin en haar kind geldt, hoeft niet voor elk gezin en kinderen te werken. Iedereen zal zijn eigen intense reis moeten maken, ontdekken wat wel en niet werkt. Haar ervaringen, zowel positief als negatief, kunnen je hopelijk helpen om jouw reis iets minder intens te laten zijn.
Over de schrijfster
Marije Hofland is getrouwd en moeder van een hoogbegaafde zoon. Nadat haar zoon was vastgelopen in het onderwijs begon haar zoektocht naar informatie en oplossingen. Op haar eigen intense en gedreven manier verslond zij alles wat ze over het onderwerp hoogbegaafdheid en de hieraan gerelateerde problemen kon vinden. Ze las boek na boek, volgde trainingen en webinars en las alle artikelen die op haar pad kwamen, tot zij zichzelf met recht ervaringsdeskundige mocht noemen. Ze zet haar kennis en ervaringen in om ouders via informatie, oudergroepen en workshops te ondersteunen en te empoweren.
- Recensie StoerLeesVoer, 19/02/22
