Jonge kinderen denken dat hun ouders dwars door hen heen kunnen kijken. Pas als ze zo’n jaar of vijf zijn ontdekken ze dat het mogelijk is om gedachten voor anderen verborgen te houden. Die geboorte van het innerlijk is een aangename én een schokkende ervaring.
Childhood’s Secrets, dat twintig jaar geleden verscheen, was het eerste boek over de positieve betekenis van het geheim. Dat verklaart wellicht dat het boek in zeven talen werd vertaald. Aan negatieve geheimen, die levens kunnen verwoesten, was al wel veel onderzoek gedaan. Het positieve geheim schept een pedagogische paradox. Als verantwoordelijke opvoeders moeten we op de hoogte zijn van wat er in onze kinderen omgaat, maar als we ze geen geheimen gunnen, blokkeren we hun identiteitsontwikkeling. Ze hebben er recht op dat we soms niet weten waar ze uithangen of waar ze met hun gedachten zijn.
In 1996 waren de controlemiddelen nog beperkt. De mobiele telefoon was nog lang niet in ieders bezit. Aan de fysieke mogelijkheden om je buiten het zicht van je opvoeders op te houden werden in de jaren daarna tal van virtuele mogelijkheden toegevoegd. Waar kinderen rondstruinen op het wereld wijde web werd voor veel ouders een beangstigende vraag. Of we door de opdringerige sociale media een andere identiteit aangemeten hebben gekregen is de vraag. Zeker is het dat de culturele normen over wat je voor je zelf houdt, en wat je met anderen deelt, danig verschoven zijn.
Bas Levering gaat in zijn PiP-talk terug naar het boek dat hij begin jaren negentig samen met de Canadese pedagoog Max van Manen schreef. Justine Pardoen gaat in haar PiP-talk in op de vraag of en hoe door de komst van internet en sociale media de rol van opvoeders veranderd is. Is het kind voorgoed zijn privé-ruimte kwijt?
Voor meer informatie en inschrijven zie Eventbrite.
