Olivier is een 8-jarige jongen die in de dagbehandeling nauwelijks aandacht vraagt en vooral zijn eigen gang gaat. Het liefst speelt hij een spelletje op de computer en hij kan hierin zo opgaan dat de fantasie nauwelijks van de realiteit gescheiden lijkt te kunnen worden. Over deze spellen kan hij uren vertellen. Hij lijkt er zich niet van bewust hoeveel aandacht hij hiermee van anderen vraagt. Wanneer hij samen speelt met andere kinderen houdt hij erg vast aan de regels en is weinig flexibel. Hij houdt ook in de gaten of andere kinderen zich wel aan de regels houden. Doordat hij hier zo mee bezig is, lijkt het erop dat hij soms 'vergeet te spelen'. Hij wil erg graag de controle houden. Met teleurstellingen kan hij moeilijk omgaan. Hij kan dan heel negatief zijn, gaat met zijn armen over elkaar staan en krijgt soms tranen in zijn ogen. Het lukt hem nauwelijks om deze negativiteit om te zetten in positiviteit. Olivier kan soms erg kleinkinderlijk gedrag vertonen. Als hij boos is op zijn meester zegt hij: "meester stout". Hij praat dan met een hoog stemmetje en draait met zijn ogen. Ook fantaseert hij wel eens dat hij bommen op iemand gooit wanneer hij boos is op die persoon. Hij gooit ze dan figuurlijk en maakt er ontploffingsgeluiden bij. Om hem te helpen zijn spelrepertoire uit te breiden is er in de dagbehandeling een activiteitenplaat gemaakt waarop Olivier kan zien welke activiteiten hij op de groep kan doen. Deze activiteitenplaat wordt ook voor in de thuissituatie gemaakt.
Na een jaar werpt de dagbehandeling de nodige vruchten af. Olivier geeft minder vaak aan dat hij iets niet goed genoeg kan. Voorheen kon hij aangeven dat hij niet wilde tennissen, omdat hij dit toch niet goed kon. In de loop der tijd is hij dit meer gaan doen, waardoor het ook steeds beter gaat. Dit geeft hij zelf ook aan. Hij geniet van deze positieve ervaring. Uiteraard komt hij nog regelmatig in situaties terecht waarin hij onzeker is. Bijvoorbeeld wanneer hij een activiteit niet denkt te kunnen of wanneer kinderen het over een onderwerp hebben waar hij weinig vanaf weet. Op zo'n moment neemt Olivier toch nog een enkele keer zijn toevlucht tot zijn computerhelden, die hem altijd geholpen hebben zich zelf een held te voelen.
In deze casus zien we dat kinderen die uit zichzelf nauwelijks aandacht vragen juist veel aandacht nodig kunnen hebben. Eigenlijk heeft Olivier bij iedere sociale activiteit een opzetje nodig. Niet nadrukkelijk en vooral niet altijd verbaal, want daar wordt hij eigenlijk alleen maar verlegen van. Bij nader inzien is Olivier een kind dat aandacht voor zichzelf juist prima heeft georganiseerd; alleen niet via de groepsleiding, maar via zijn computerhelden. Deze aandacht had voor hem het belangrijke voordeel dat je hem helemaal voor je zelf hebt en met niemand anders hoeft te delen.
Geschreven door Peter van der Doef
